Texte produit lors de l’Ecole Occitane d’Eté 2008.
Coma de costum faguèrem una polida sortida sus Òlt en companha de la Maria-Odila Dumeaux e lo Joan-Estève Monnier. Mas a l’ora d’engabarrar, lo compte dels visitaires i èra pas. Tres dònas manquèron, vaqui l’istòria de lor passejada.
La passejada d’ièr
Aièr i aviá un fum de monde que volián anar se passejar sus las gabarras a Fumel. Fumel que ven de «fum» èra tot ço que sabiam. Un fum de carris, una longa procession se pusèt en marcha.
Al cap, i aviá un carri grís, menat par una femna plan conscienciosa que se voliá pas pèrdre los aucats, e que nos fasiá arrestar aprèp los virolases per nos comptar. Mas al darrièr virolàs nos comptèt pas nos sèm perduts per lo fum de Fumel que diriá la onomastica.
Nosautras, pauròtas mas degordidas, en demandant, trobèrem d’ont partian las gabarras; mas just quand s’en anavan sens nosautras. Sabian pas nadar. Fa pas res. ça que la decidiguèrem de bramar pas per aquò.
Dintrerem dins un cafè. çò que beguèrem? Vos agacha? Nenni.
Alavetz, dins aquela dralha, pugèrem a Nòstra-Dòna de Peiraguda que se troba en Penne d’Agenais. Penne que vem, coma diria Rigosta, del latin penna : la pluma (que n’avem pas vist cap). Al contrari los espanhols cresen que es « montanha » una « peña » o un « pene » que s’es jamai vist tan dret tan longtemps coma una montanha. Sens viagra s’entend… Tornam a la gleisa.
Aqui, al fons lo monde avian alucat un fun de candeletas, que devalavan duscas debàs lo pitchon autar, prestas a s’encaminar defòra.
Per qué las avian preparadas? Eran a se far bastir un pont sus Olt per qualque diable? Es una mòda lançada per lo Bernat Bergé, que per çò seu, an « lo pont de Sava ».
A fugir dels quatre pés !
Voliam visitar Pujòls. I montar, aquò rai. Mas cal pensar a la davalada. Demandatz al Marceu Esquieu. I a de cantonièrs que te fan far una vira-vira del diable a cabussar dins lo valat. (Disgression del biais de Chapduelh : aqui voliam pas repetir lo mot « diable ». Mas podiam pas causir « drac »- plan assabentadas per la Mirelha que sap de per còr ont se rescond : dins la val de Viaur) .
Fa que, lo cap claufit de çò que s’apren dins l’Escòla d’Estiu, tornèrem nos pausar un momenton abans sopar.
E ara ? Anirem en China, estudiar lo contexe de contes a revirar dins la lenga nòstra, ambe de tornuras idiomaticas, pel Bernat Vernhièras.
Mas mèfi… mèfi ! Partirem, se mancam pas la gabarra que nos i déu portar!
